Ile kosztuje ludzkie życie?

W drugim semestrze rozpoczęliśmy serię wykładów o tajemniczej nazwie EBM. W naszym ojczystym języku po prostu Medycyna Oparta na Faktach. Jest to chyba jedyny przedmiot zaliczany na podstawie obecności, stąd gromadzi się na nim spora część studenckiej gawiedzi. 

Wydawało się, że może to być coś ciekawego, ale niestety ponownie czekało nas rozczarowanie. W skrócie, przez cały wykład prowadzący rozwodzi się nad tym, czy warto leczyć pacjenta z daną chorobą. I tu wśród nas, przyszłych adeptów sztuki lekarskiej, pojawia się pytanie: Czy można przeliczać zdrowie i życie pacjenta na "zielone"?

Może mam zbyt romantyczne pojęcie o zawodzie lekarza, może na pierwszym roku studiów jeszcze nic o życiu nie wiem, w końcu może jestem po prostu młoda i głupia... Wydaje mi się jednak, że rentowność danej terapii powinna być ostatnią rzeczą o jaką martwi się lekarz.

Wiem, że w naszej pięknej ojczyźnie z pieniędzmi na Służbę Zdrowia najlepiej nie jest. Nie jestem tu ekspertem. Z mojego marnego punktu widzenia dostrzegam jedynie z jednej strony niewydolny system, z drugiej, de facto zdrowych ludzi "biegających po lekarzach" i wiele innych patologicznych sytuacji. Tak, czy siak kwestia pieniędzy jest istotna i lekarze powinni minimalizować niepotrzebne wydatki (to przecież logiczne). Czy jednak jest to wystarczający powód, by przyszłych (mam nadzieję) lekarzy uczyć tak materialistycznego podejścia do zawodu? Czy finansami nie powinni zajmować się ludzie z administracji szpitala na przykład?

Jak już wspomniałam, ekspertem nie jestem, niewiele jeszcze widziałam i nie chcę mędrkować. Sprawa jednak na tyle mnie zbulwersowała, że postanowiłam opisać moje przemyślenia po wykładzie.

Wyobraźcie sobie, drodzy czytelnicy, że obywatel chory jest dla swego kraju podwójną stratą. Po pierwsze, nie pracuje, więc nie dokłada się do PKB. Po drugie, choruje, więc trzeba płacić za jego leczenie. I tu pojawia się pytanie, czy pieniądze wydane na leczenie i rekonwalescencję się zwrócą? 

W tym tygodniu mowa była o depresji i jej pokrewnych chorobach. (Tak na marginesie, nie znamy jeszcze budowy i funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, a nazwy leków na depresję już tak). Nieleczona depresja jest nadzwyczaj nieekonomiczna. Nie dość, że wysoki wskaźnik samobójstw PKB nie produkuje, to jeszcze chorują też młodzi ludzie więc pieniądze wydane na ich dotychczasowe życie (edukację na przykład) nie zostaną odpracowane. Co więcej, powstałe sieroty też trzeba wspierać. Dlatego leczenie tego schorzenia dla lekarza powinno być priorytetem. Mniej więcej tu zacytuję prowadzącego "jeśli mamy do wyboru zapisać antydepresanty, a ich nie zapisać, to zawsze powinniśmy zapisać".